Die lelijke berg
Door: Bertus
Blijf op de hoogte en volg Bertus
12 April 2017 | Frankrijk, Banon
De lelijkerd.
Als ik nog maar 10 kilometer heb gefietst krijg ik hem al in het zicht. De lelijke berg, zoals ik hem noem. De Mont Ventoux.
In 1993 kwam ik er langs en ben er toen niet overheen gefietst. En ook dit jaar laat ik de berg links liggen. Ik heb namelijk helemaal niks met de Mont Ventoux. Wel met het verhaal van Tommy Simpson. Het verhaal van de Britse renner die het leven liet op de flanken van de kale berg, zoals hij ook wel word genoemd. Simpson is van voor mijn tijd, maar zijn verhaal spreekt mij aan. Ik heb de berg ooit wel bedwongen. De lelijkerd zit namelijk in de route van de 100 colstocht, die ik in 2009 heb gefietst. Kon er toen dus niet omheen. Dat is ook tevens de reden dat ik niet meer zo nodig over de Ventoux hoef. Op mooie dagen schijnen er wel duizend, of misschien wel meer, wielertoeristen de berg te bestijgen. En vaak gaat 'de aanhang' dan mee de berg op. In de auto. Zo ook de dag dat ik omhoog ging. Eén fietser kan ik me nog goed herinneren. Kwam mij eens in de zoveel tijd voorbij op z’n carbon karretje, vervolgens zag ik hem dan even later weer in een klapstoeltje zitten. Klaargezet door 'moeder de vrouw', die met de auto ook de berg mee op ging. Nee, in het hoogseizoen is het één groot circus. Waarbij je op de top je kont niet kan keren. Begrijp me niet verkeerd. Ik heb er niks op tegen als mensen de Ventoux op willen fietsen. Neem alles wat je nodig hebt mee op de fiets, klim omhoog en daal af. Maar laat niet de hele familie, in de auto nog wel, je bergop volgen. Je fietst een berg op voor jezelf en voor niemand anders. Zo moeilijk is het ook niet, gezien de grote aantallen die alleen al jaarlijks de Ventoux en Alpe d’Huez omhoog fietsen. Bovendien zijn er mooiere en zwaardere beklimmingen te vinden in Europa.
De hele dag heb ik de Ventoux in het vizier. In St.Leger du Ventoux verdwijnt hij even uit beeld, tot aan Montbrun les Bains, waar ik de klim naar Ferrasières neem. En een prachtig uitzicht krijg op Montbrun en de beroemde berg weer in vol ornaat te zien krijg.
Als ik na 80 kilometer achterom kijk, zie ik 'de lelijkerd' nog steeds. Na de afdaling richting Banon is de Ventoux eindelijk, definitief aan het zicht onttrokken. Nee, voor mij geen Ventoux meer.
Als ik nog maar 10 kilometer heb gefietst krijg ik hem al in het zicht. De lelijke berg, zoals ik hem noem. De Mont Ventoux.
In 1993 kwam ik er langs en ben er toen niet overheen gefietst. En ook dit jaar laat ik de berg links liggen. Ik heb namelijk helemaal niks met de Mont Ventoux. Wel met het verhaal van Tommy Simpson. Het verhaal van de Britse renner die het leven liet op de flanken van de kale berg, zoals hij ook wel word genoemd. Simpson is van voor mijn tijd, maar zijn verhaal spreekt mij aan. Ik heb de berg ooit wel bedwongen. De lelijkerd zit namelijk in de route van de 100 colstocht, die ik in 2009 heb gefietst. Kon er toen dus niet omheen. Dat is ook tevens de reden dat ik niet meer zo nodig over de Ventoux hoef. Op mooie dagen schijnen er wel duizend, of misschien wel meer, wielertoeristen de berg te bestijgen. En vaak gaat 'de aanhang' dan mee de berg op. In de auto. Zo ook de dag dat ik omhoog ging. Eén fietser kan ik me nog goed herinneren. Kwam mij eens in de zoveel tijd voorbij op z’n carbon karretje, vervolgens zag ik hem dan even later weer in een klapstoeltje zitten. Klaargezet door 'moeder de vrouw', die met de auto ook de berg mee op ging. Nee, in het hoogseizoen is het één groot circus. Waarbij je op de top je kont niet kan keren. Begrijp me niet verkeerd. Ik heb er niks op tegen als mensen de Ventoux op willen fietsen. Neem alles wat je nodig hebt mee op de fiets, klim omhoog en daal af. Maar laat niet de hele familie, in de auto nog wel, je bergop volgen. Je fietst een berg op voor jezelf en voor niemand anders. Zo moeilijk is het ook niet, gezien de grote aantallen die alleen al jaarlijks de Ventoux en Alpe d’Huez omhoog fietsen. Bovendien zijn er mooiere en zwaardere beklimmingen te vinden in Europa.
De hele dag heb ik de Ventoux in het vizier. In St.Leger du Ventoux verdwijnt hij even uit beeld, tot aan Montbrun les Bains, waar ik de klim naar Ferrasières neem. En een prachtig uitzicht krijg op Montbrun en de beroemde berg weer in vol ornaat te zien krijg.
Als ik na 80 kilometer achterom kijk, zie ik 'de lelijkerd' nog steeds. Na de afdaling richting Banon is de Ventoux eindelijk, definitief aan het zicht onttrokken. Nee, voor mij geen Ventoux meer.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
