Belchite en de burgeroorlog

Na een ingelaste rustdag is het weer tijd om te gaan fietsen. Als ik langs het circuit kom hoor ik dat het Racingteam al druk aan het werk is.
Om mezelf een beetje te ontzien kies voor de kortste route. Na 15 km wijzig ik mijn plan alweer en maak een extra lus op mijn weg naar Belchite.
Met een beetje voorkennis in mijn hoofd zie ik vanuit de verte de ruïnes van Belchite al liggen. De ruïnes van Belchite zijn namelijk een overblijfsel van de burgeroorlog waarvan in 1937 o.a. Belchite het strijdtoneel was. Er werd zwaar gevochten tussen de republikeinen en het leger van dictator Franco. In het gesprek met de hoteleigenaar in Alcaniz, werd me al duidelijk dat de burgeroorlog diepe wonden heeft geslagen in de Spaanse samenleving. Tot op de dag van vandaag. Hij hoopte dan ook dat de jeugd van nu het verdeelde Spaanse volk tot een eenheid kan smeden. In ieder geval werd besloten om naast het oude Belchite een nieuw dorp te bouwen. Letterlijk ernaast want de ruïnes liggen strak tegen het nieuwe Belchite aan. Franco besloot om het oude Belchite te gebruiken als anti propaganda tegen de republikeinen, hoewel de feiten iets anders liggen. Een paar jaar terug gingen er nog politieke stemmen op om de ruïnes op te ruimen. Dit stuitte echter op weerstand, van vooral de bevolking, neem ik aan. Nu dient het ook commerciële belangen, dus zal het niet meer verdwijnen.
Ik heb gelukkig nooit een oorlog meegemaakt en op mij heeft het zeker indruk gemaakt.
Mocht je er een keer in de buurt zijn dan moet je er zeker een kijkje gaan nemen. Tegenwoordig kan dit alleen onder begeleiding van een gids, die helaas alleen Spaans spreekt. Ik moet het doen met een Engels gesproken geluidsopname.
Aan het eind van de dag neem ik mijn intrek in een goedkoop motelletje. De in het begin wat stugge uitbater blijkt uiteindelijk, zoals veel Spanjaarden, zeer behulpzaam. Als hij mij de kamer wijst probeert hij me, onder aan de trap, wat uit te leggen. Als hij vraagt of ik het begrepen heb haal ik mijn schouders op. Hij schudt zijn hoofd en maakt een wegwerpgebaar van ‘maakt niet uit’.
s’ Avonds brengt hij me de menukaart in het Spaans en blijft er netjes bij staan om een en ander uit te leggen. Hoewel hij alleen Spaans spreekt en ik nauwelijks, komen we er uiteindelijk wel uit en beide kunnen we wel lachen om de situatie. Ik ga weer met een goed gevulde maag naar mijn mandje.