De eerste 10 kilometer voeren mij over een goed berijdbaar zandpad. Naar Villamanrique de la Condesa. Vanaf daar gaat het in een zo goed als rechte lijn naar El Rocio. Auto’s mogen vandaag het stadje niet in, maar ik word vriendelijk doorgewuifd door de controlerende agenten.
In het dorpje houd het asfalt op, het ligt geheel in het zand. Er wordt nog volop gebruik gemaakt van paarden en rijtuigen als vervoersmiddel. Ook als er geen bedevaart is. In eerste instantie doet het allemaal een beetje aan als het Wilde Westen, totdat de broederschappen langs komen paraderen met hun vaandels. Zowel mannen als vrouwen zijn gekleed in traditionele Spaanse kleding. Elke broederschap heeft zijn eigen onderkomen, waar een praalwagen staat te pronken.
Zo sleep ik me een beetje door de straten, als ik word aangesproken door een Spaanse schone, die vraagt of ik wat wil eten of drinken. Door hitte en ziekte heb ik inmiddels al 3 jasjes uitgedaan en een pelgrim uit Holanda moet natuurlijk goed verzorgd worden.
Voordat ik het weet, zit ik aan tafel bij een groepje uit Sevilla en wordt rijkelijk voorzien van hapjes en drankjes. De moeder van 58 praat honderduit en zit vol levenslust. Ze lijkt overal de draak mee te steken. De twee dochters zijn niet veel beter en hebben duidelijk dezelfde genen. Op de vraag of het nu om religie gaat of om het feesten krijg ik twee tegenstrijdige antwoorden.Wie het weet mag het zeggen.
Na een goed uur bedank ik de groep voor hun gastvrijheid en neem ik afscheid.
De rest van de dag is routine. De camping in Matalascanas bestaat niet meer en ik ploeter, tegen de wind in, naar de volgende camping. 20 kilometer verderop.