Navalmoral - Plasencia - Bejar - Salamanca

Al dagen is het extreem warm in de Extremadura. De temperatuur ligt gemiddeld rond de 40 graden, 10 graden warmer dan normaal. Vanaf Elvas in Portugal houd ik daarom de tactiek aan om rond 7 uur op de fiets te zitten om voor de middag op plek van bestemming te zijn. Zo ook deze morgen vanaf Guadalupe.
Van tevoren bestudeer ik ook nauwkeurig de hoogteprofielen van de te rijden route. En vandaag begint de dag met een klim van 5 kilometer. Daarna gaat het hoofdzakelijk, afgezien van wat korte klimmetjes, bergafwaarts.

Als ik om 10 uur ergens ga ontbijten (u leest het goed, 3 uur fietsen op een lege maag, moet  echter wel geoefend worden) probeert de uitbaatster mij over te halen om daar een kamer te nemen i.v.m. de hitte. Het is echter nog veel te vroeg en de route gaat hoofdzakelijk naar beneden, maak ik haar duidelijk.
Om 12 uur rij ik uiteindelijk Navalmoral de la Mata binnen, waar ik na het eten een kamer neem. Op die kamer verblijf ik dan de rest van de middag. Als ik om 6 uur s avonds mijn kamer verlaat, om in de stad wat te gaan eten, is het nog 40 graden.

De volgende dag vervolg ik mijn route naar Plasencia. Op halve kracht trappend word ik ingehaald door een vader met zoon, op de racefiets. Op de glooiende weg heeft de zoon, die als een hijgend paard langszij komt, zich volledig kapot gefietst om mij in te halen. Even laat ik een gaatje vallen, maar het tempo is eruit bij de vader en zoon, zodat ik even aanzet om in het wiel te gaan hangen. Als ze even inhouden om de juiste route te bepalen, kan ik het niet laten om er voorbij te gaan en een gaatje te slaan. Als de weg weer stijgt zie ik vanuit mijn ooghoeken dat de zoon het gaatje probeert dicht te rijden. Dat laat ik natuurlijk niet gebeuren, dus ik schakel bij en zet nog even extra aan. In dit soort situaties maak ik wel altijd eerst een inschatting of de missie een kans van slagen heeft. En in dit geval was de jonge hond volkomen kansloos. Hij kon ook niet weten dat ik al ruim 2 maanden met een zwaar bepakte fiets onderweg ben en optimaal getraind ben. Ook de camping in Plasencia word voor de middag bereikt. Ik monteer mijn bandjes nog even op de juiste manier. Met behulp van een geleende fietspomp kan ik ze makkelijker op druk krijgen dan met mijn kleine pompje.
Van Plasencia naar Bejar heb ik de keuze  tussen 2 routes. De rechtstreekse via de N630 of via de Valle de Jerte, wat tevens een kleine 1500 hoogtemeters inhoud. Bovendien zou deze route heel mooi moeten zijn. De klim naar 1275 meter valt erg mee. De meeste hoogtemeters worden in de laatste 7 kilometer gemaakt en lopen goed. De weg door het dal is een brede racebaan en niet de moeite waard. Het uitzicht boven op de Puerto is prachtig, alleen helaas voor mij zijn er net twee touringcars met bejaarden boven gekomen, zodat ik snel wat foto’s maak en aan de afdaling begin. Vlak voor Bejar moet nog een puist van 1200 meter bedwongen worden, waarvan de laatste 3 kilometer van de klim op het tandvlees.

De kamer in het hostal is pas om 5 uur beschikbaar, zodat ik eerst Bejar ga bekijken en in een parkje een powernapje doe.
Omdat Bejar een beetje in een dal ligt moet ik de volgende dag eerst weer klimmen, maar de rest van de route gaat het hoofdzakelijk naar beneden richting Salamanca.Voordat ik Salamanca bereik krijg ik nog een paar regendruppels op mijn hoofd. De hitte is niet alles, maar regen gaat me heel snel vervelen. Ook al zijn het maar een paar druppels. In Salamanca fiets ik eerst nog even naar het Plaza Mayor voordat ik de camping op zoek.
Als ik nog even boodschappen wil doen voor het eten, raak ik in gesprek met Inge. Een gepensioneerde vrouw uit Nederland. Het gesprek duurt iets langer dan verwacht, zodat we maar besluiten om uit eten te gaan. Koken bij de tent gaat “helaas” niet door. We hebben een gezellige avond.