Gastvrijheid kun je niet ruiken

Na opnieuw een slecht nachtrust, maar wel met zon en een blauwe lucht, breken we ons bivak op. In het dorpje gaan we eerst wat drinken bij het cafe waar ik gisteren water heb getankt. De eigenaresse staat ons lachend op te wachten als ze me herkend.Tevens een mooie gelegenheid om van het toilet gebruik te maken.
We hebben een mooie route in gedachten. Door de bergen, maar Regine die er inmiddels ook lichte koorts bij heeft gekregen, ziet de hoogtemeters niet zitten. Gekozen wordt voor een wat vlakkere route. We volgen een onverharde route op de gps, die nergens naar toe gaat, zodat we terug moeten. In het traject die we vervolgens nemen, zitten twee korte steile klimmen. Weer duwen. Vervolgens wordt het allemaal wat “vlakker”.
Als we de camping in La Sagrera bereiken “ blijkt” deze vol te zijn. Net als eergisteren is er geen plaats voor twee kleine tentjes. Een beetje schipperen zit er ook niet in. Beide keren waren ze onvermurwbaar, terwijl in onze ogen er ruimte zat was. In het algemeen zijn de Spanjaarden zeer vriendelijk en behulpzaam, maar helaas ben ik al twee keer getuige geweest van een andere”gastvrijheid”. Het kan zijn dat, na twee dagen niet kunnen douchen, en zelf ruik je niets natuurlijk, er 'onraad' is geroken.
We wijken uit naar een camping 7 kilometer verderop, in Caldes de Montbui. Daar hebben ze gelukkig wel een plekje voor ons.