Als je stuk zit maakt het niet meer uit

Vandaag is de linkerkant van de Gorges du Verdon aan de beurt. Met dit verschil, dat de bagage mee gaat. Als ik over de brug bij Lac St Croix fiets, kom ik het Franse stel van gisteren weer tegen. Ik hoor hem van ver al tegen zijn vrouw roepen, “c’est lui”. En zo wordt het onderweg, met al die andere vakantiegangers, al weer wat gezelliger.
De klim naar Aiguines valt mee, de zes kilometer daarna zijn pittig. Vooral het eerste stuk.
Na Aiguines staat een bord dat de route fermé is, maar deze keer neem ik de gok omdat er geen alternatieve route is. Eenmaal bij de wegwerkzaamheden aangekomen, vraag ik netjes of ik door kan. Voor de velo geen probleem. Ik hoef niet om te keren, zodat ik de eerste ben die van het vers aangelegde asfalt gebruik mag maken. Over du Verdon kan ik een hoop vertellen en foto’s laten zien, maar als je in de buurt ben moet jezelf maar eens gaan kijken.
Bij het Balcons de la Mescla eet en drink ik wat. Bij het afrekenen vraagt de uitbater naar mijn bestemming van vandaag. Comps sur Artuby, zeg ik. Volgens de uitbater nog twee kilometer klimmen. En dan alleen maar vlak, met een magnifiek uitzicht. Bovendien zou er een camping zijn.
De klim bleek het dubbele aantal kilometers. En de camping was er wel, maar zag er niet uit dat die nog weer open zou gaan. Het uitzicht was wel wat me beloofd was. En ach ...nog even 12 kilometer verder trappen naar de camping in la Roque Esclapon .....als je toch al stuk zit, maakt dat ook niet meer uit. Polderwijsheid.