Een appeltje gaat er altijd in

Bij het verlaten van de camping in la Roque Esclapon, word ik belaagd door 3 kleine keffertjes. Eén van de keffertjes herken ik, want deze zat gisteren in het restaurant aan mijn tafel te schooieren naar een stukje vlees. Dat heeft hij natuurlijk niet gekregen, daarom stond ie mij natuurlijk vanmorgen op te wachten. Met zijn maatjes. Afstappen hielp niet echt en uiteindelijk werd ik “gered” door een oude man met een wandelstok, het wapen waar hij de beesten dreigend mee weg joeg. Nu was ik vroeger doodsbenauwd voor honden. Ik ben als kind ooit gebeten door een hond, toen ik op mijn fietsje langs kwam rijden. Dat is ook de reden dat ik vroeger zo hard kon fietsen. Nu is het niet handig als je bang bent voor honden. Je hebt namelijk geen leven als fietser onderweg, als je die angst hebt. Je krijgt er hoe dan ook mee te maken, want honden zijn nu eenmaal gek op die draaiende benen van fietsers. Ik heb mij inmiddels over die angst heen kunnen zetten en ondervindt nog maar zelden problemen met honden onderweg. Sterker nog, ik maak vrij gemakkelijk contact met deze trouwe viervoeters. Ik maak overigens wel onderscheid. Sommige soorten houd ik nog steeds liever op een afstand.
Een bakker ontbrak in het dorp ,maar in le Bastide zat wel een Boulangerie, werd mij verzekerd. Zonder ontbijt vertrekken was geen optie, zodat ik naar het 10 minuten verderop gelegen Le Bastide fiets. Bij het café aangekomen, direct naast de bakker, ging ik er vanuit, dat het bij elkaar hoorde. Dit blijkt echter niet het geval te zijn, krijg ik te horen in het café. De bakker gaat pas na de middag open, zodat ik zonder ontbijt zit. De bazin van het café ziet mijn probleem en zegt dat ze wel een appel heeft. Met twee café au lait en ……een appel achter mijn kiezen begin ik aan de eerste klim van de dag. Ik krijg notabene nog een appeltje mee ……voor de dorst. De klim is gelukkig geen hele zware, maar loopt wel door oorlogsgebied. Ok, militair oefenterrein, maar men word dringend verzocht om het gebied niet te betreden. Na een kilometer of 13 kan ik gaan dalen, zodat ik in Bargemon wat kan eten en wat voorraad in kan slaan. De rest van de dag loopt de route gezapig via Draguignan, Flayosc en Villecroze naar Aups.