Geen camping ...maar wel in de watten gelegd

Als ik uit het motel vertrek wordt ik gelijk geconfronteerd met de restanten van de kerk van Belchite. Het blijft een indrukwekkend gezicht.
Vandaag besluit ik geen ommetjes te maken, want ik moet ruim 1000 meter de hoogte in. Weliswaar over een afstand van rond de 50 km, maar dit betekent continue stijgen. De wind is vandaag ook niet mijn vriend. Het waait stevig.
In Cortes de Aragon sla ik rechtsaf om via de Puerto de Segara, een pasje van 1100 meter, naar Martin del Rio te fietsen. Hoewel het draaien en keren is, blijf ik tegen de wind in trappen. Regelmatig zit ik op de fiets hardop te vloeken . Eenmaal boven denk ik dat het tij wel zal keren, maar ook in de afdaling blijf ik last houden van de wind.
Eenmaal aangekomen bij de camping in Martin del Rio blijkt de camping een spookcamping te zijn. De website was nog bijgewerkt tot 2017, maar de camping lijkt in niks op de mooie foto’s op internet.
In het dorp bel ik het nummer van een pension. In vloeiend Spaans word de telefoon opgenomen door Pedro. Na een korte onbegrijpelijke woordenwisseling meen ik wel te begrijpen dat Pedro er zo aankomt. Op een gegeven moment komt er een Spanjaard aan in een fel gekleurd, fout trainingspak. Met een zonnebril op. Van de gasten op het terras, van de bar waar ik zit te wachten, begrijp ik dat dat Pedro is. Pedro mag er dan in mijn ogen een beetje gesjeesd uit zien, ook deze Spanjaard blijkt uiterst behulpzaam. Ook al versta ik geen woord van wat hij zegt. Als ik naar een supermarkt vraag, gaat ie eerst een paraplu voor mij halen. Het regent. Vervolgens loopt hij een stukje mee. Om er zeker van te zijn, dat ik de supermarkt niet mis. Ook de inlogcode voor internet word geregeld door Pedro.
s’ Avonds in het restaurant word mijn tafel zo geïnstalleerd, dat ik recht voor het beeldscherm zit. Ik hoef dus niks te missen van de Champions League wedstrijd. Niks mis met die Spanjaarden.