No-go zone
Door: Bertus
Blijf op de hoogte en volg Bertus
08 Juni 2017 | Spanje, Aznalcázar
Een van de nadelen met de fiets in een stad is, er weer uit te geraken. Er in gaat meestal nog wel.
Nu moet ik in het geval van Sevilla ook nog een rivier oversteken. In het centrum liggen prachtige fietspaden, maar vice versa houden de fietspaden zomaar op. Voordat ik het weet zit ik dus op de snelweg, maar mijn vertrouwen in de Spaanse automobilist is groot en de vluchtstrook breed, dus ik gok het erop. Dat wordt anders als de vluchtstrook bij de brug ophoud en er rest mij niks anders dan tegen het verkeer in, over de vluchtstrook, terug te fietsen. Eenmaal van de snelweg af vind ik redelijk gemakkelijk de brug die me veilig naar de andere kant van de rivier brengt.
Nu was het plan dat ik vandaag naar El Rocio zou fietsen. Niet in het bezit van enig religieus besef, kom ik er bij toeval achter dat dit weekend in El Rocio een van de grootste bedevaarten van Spanje plaatsvind. Wat navragen bij locals maakt duidelijk dat zonder een gereserveerde overnachtingsplaats, El Rocio een no-go zone is.
Ik besluit om de camping in Aznalcazar, 30 kilometer voor El Rocio, te nemen en morgen op doorreis El Rocio met een bezoek te vereren. Vanaf Almensilla duik ik een zandpad op, dat mij in een zo goed als rechte lijn naar de camping moet brengen. Een mountainbiker, bij wie ik nog even naar de juiste route vraag, zegt mij dat het verderop wel mul wordt. Bij menig mountainbiker die ik later nog tegenkom, breekt het zweet spontaan uit als ze mijn beladen fiets zien. Dat gaat nog wat beloven dus.
Regelmatig passeer ik plekken waar pelgrims de nacht door hebben gebracht.Veel plaatsen in de driehoek Cadiz, Sevilla en Huelva hebben namelijk broederschappen, die jaarlijks hun tocht met paard en wagen naar El Rocio maken. Deze broederschappen kunnen behoorlijk groot zijn.
Op een gegeven moment passeer ik een achtergebleven pelgrim met zijn wagen. Het paard is in zijn geval vervangen door een tractor. Ik raak in gesprek met de beste man, maar aangezien zijn Engels net zo slecht is als mijn Spaans, levert dit gesprek geen zinvolle informatie op. Wel wenst hij mij een bon camino en zo ben ik tegen wil en dank ineens een pelgrim geworden, want over mijn bestemming bestaat geen twijfel.
De laatste kilometers sleep ik mijn fiets inderdaad door mul zand. Omgeploegd door de pelgrims die mij voor gingen met hun paarden en wagens.
Nu moet ik in het geval van Sevilla ook nog een rivier oversteken. In het centrum liggen prachtige fietspaden, maar vice versa houden de fietspaden zomaar op. Voordat ik het weet zit ik dus op de snelweg, maar mijn vertrouwen in de Spaanse automobilist is groot en de vluchtstrook breed, dus ik gok het erop. Dat wordt anders als de vluchtstrook bij de brug ophoud en er rest mij niks anders dan tegen het verkeer in, over de vluchtstrook, terug te fietsen. Eenmaal van de snelweg af vind ik redelijk gemakkelijk de brug die me veilig naar de andere kant van de rivier brengt.
Nu was het plan dat ik vandaag naar El Rocio zou fietsen. Niet in het bezit van enig religieus besef, kom ik er bij toeval achter dat dit weekend in El Rocio een van de grootste bedevaarten van Spanje plaatsvind. Wat navragen bij locals maakt duidelijk dat zonder een gereserveerde overnachtingsplaats, El Rocio een no-go zone is.
Ik besluit om de camping in Aznalcazar, 30 kilometer voor El Rocio, te nemen en morgen op doorreis El Rocio met een bezoek te vereren. Vanaf Almensilla duik ik een zandpad op, dat mij in een zo goed als rechte lijn naar de camping moet brengen. Een mountainbiker, bij wie ik nog even naar de juiste route vraag, zegt mij dat het verderop wel mul wordt. Bij menig mountainbiker die ik later nog tegenkom, breekt het zweet spontaan uit als ze mijn beladen fiets zien. Dat gaat nog wat beloven dus.
Regelmatig passeer ik plekken waar pelgrims de nacht door hebben gebracht.Veel plaatsen in de driehoek Cadiz, Sevilla en Huelva hebben namelijk broederschappen, die jaarlijks hun tocht met paard en wagen naar El Rocio maken. Deze broederschappen kunnen behoorlijk groot zijn.
Op een gegeven moment passeer ik een achtergebleven pelgrim met zijn wagen. Het paard is in zijn geval vervangen door een tractor. Ik raak in gesprek met de beste man, maar aangezien zijn Engels net zo slecht is als mijn Spaans, levert dit gesprek geen zinvolle informatie op. Wel wenst hij mij een bon camino en zo ben ik tegen wil en dank ineens een pelgrim geworden, want over mijn bestemming bestaat geen twijfel.
De laatste kilometers sleep ik mijn fiets inderdaad door mul zand. Omgeploegd door de pelgrims die mij voor gingen met hun paarden en wagens.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
