Regen, wind en zon

Het vertrek uit Santiago gaat gepaard met harde wind en regen. Ik ben gelijk geïrriteerd als ik niet meteen de juiste route vind om de stad uit te komen.Voor de “pelgrims” is het nog veel zwaarder, die hebben de wind tegen. Éénmaal op de juiste route ben ik weer in mijn element. Ik fiets een beetje tussen de buien door. De ene keer zit ik net koffie te drinken, als het regent, de andere keer heb ik het geluk dat er een bushokje staat om in te schuilen. In Pontmarin spreek ik een Nederlands stel, die fietsen hebben gehuurd in Leon en deze in Santiago weer inleveren. Geen echte pelgrims. Dat vinden ze zelf ook. Ze wilden gewoon een leuke route fietsen.
Het valt me op een gegeven moment ook op, dat ik steeds vaker dezelfde fietsen tegenkom. Met dezelfde tassen-set. Allemaal gehuurd. Mijn afkeer van de camino groeit met het uur. Ergens moet ik ook wel lachen, want de pelgrims hebben al dagen slecht weer. En bij velen kan er geen groet meer van af. Dat verhoogt dan weer enigszins de feestvreugde bij mij.

Met het slechte weer krijg ik vanaf Sarria ook te maken. Het lukt me nog, tussen de buien door, om s’ morgens mijn boeltje in te pakken. Ik moet een pasje over van een kleine 1300 meter. Een klim van ruim 30 kilometer, waarvan de laatste 10 kilometer steil zijn. Bovendien fiets ik in de regen. Het zicht is daarbij beperkt, zodat genieten van het uitzicht er ook niet in zit. Op de Alto de Cebreiro trekt het even open en ik maak snel nog wat foto’s, voordat ik aan de afdaling begin. Nog maar net in de afdaling komt er een front met slagregens en koude op mij af. Gelukkig zie ik vanuit mijn ooghoeken, dat ik net een cafeetje ben gepasseerd. Ik draai snel om en sla een paar bakken koffie achterover. Ik maak nog even een praatje met een gepensioneerde Belg, die het etablissement nota bene in korte broek binnenkomt. Buiten is het 5 (!) graden. Hij is vanuit Antwerpen vertrokken en gaat ook op de fiets terug. En zo hoort het. Nou begrijp ik ook wel dat zoiets niet voor iedereen mogelijk is. Ik neem afscheid van de Belg en begin aan een hele lange afdaling richting Ponferrada. Aangezien er ook een snelweg ligt heb ik de oude doorgaande weg helemaal voor mezelf. Afgezien van wat pelgrims, die menen de weg helemaal voor zichzelf op te moeten eisen. De zon schijnt ook aan de andere kant van de berg. Als beloofd. Op de camping van Villamartin de la Abadia heb ik alle nat ingepakte spullen in no time droog. Ik maak een praatje met een stel Nederlanders, die ook op de camping staan. Een uitnodiging om mee te eten, zoals me dat 8 jaar geleden hier wel gebeurde, zit er nu niet in.
Aangezien het restaurant nog gesloten is, moet ik zelf aan het kokkerellen.