Het kettingblad

Voordat ik Tavira verlaat ga ik nog even langs de fietsenmaker op zoek naar een kettingblad. Ik was er gisteravond al geweest, maar ze snapten er niks van dat ik zowel voor als achter maar 1 tandwiel heb.
Ik moest maar even langs komen met de fiets. Ze vonden het maar een apart ding en deden een beetje lacherig over mijn versnellingsnaaf, omdat ze het ding niet kenden waarschijnlijk. Hoewel ik een haat-liefde verhouding heb met mijn Rohloffnaaf, ben ik enigszins op mijn pik getrapt. Verder zonder nieuw kettingblad.
Vanaf de kust ga ik het binnenland in, zodat ik eindelijk weer mag klimmen. In mijn haast en naieviteit vergeet ik water te tanken en proviand in te slaan.
De lol van het klimmen vergaat me snel, want de temperatuur loopt snel op en de klimmetjes zijn hier en daar gemeen stijl. In de gehuchtjes die ik passeer is niets te krijgen, zodat ik qua eten en water op rantsoen sta tot in Odeleite. De route en uitzichten zijn gelukkig wel de moeite waard. Onderweg besluit ik dat Odeleite vandaag maar de eindbestemming moet worden.
In Odeleite word ik nog getrakteerd op een steile klim die niet te befietsen is. Dus moet ik duwen.Eenmaal op het terras loopt het water in straaltjes van mijn lichaam. Zweten kun je dit met ,de beste wil van de wereld, niet meer noemen.
Overnachten in Odeleite lijkt niet mogelijk zodat ik mij nog eens over de kaart buig. Alcoutim is slechts 20 kilometer verder en ik weet uit betrouwbare bron, dat hier een hotel is. Bovendien loopt de route grotendeels langs de grensrivier de Guardia, dus vlak en de wind is gunstig.
Ondanks dat ik in Odeleite een complete maaltijd heb genuttigd krijg ik onderweg nog last van een hongerklop. Na nog een korte pauze bereik ik dan uiteindelijk, op mijn tandvlees, Alcoutim. De kamer met uitzicht op de rivier is 5 euro duurder. Omdat ik de kamer vooral heb om te slapen, ga ik voor de kamer met uitzicht op de tuin. Het ontbijt weet ik er ook nog gratis bij te bedingen, maar ik ben vooral blij dat ik kan rusten.