Te voet, de Caminito del Rey

Hoewel ik veel last had van het straatlawaai op mijn kamer heb ik toch goed geslapen.Geen wonder na de inspanningen van gisteren.
Vandaag brengt de route me naar Ardales,40 kilometer verderop en niet al te zwaar.
Als ik in El Chorro arriveer blijk ik bij de Caminito del Rey,een wandelroute,in de buurt te zijn.Ik kende deze van internet maar kom er nu bij toeval langs.Het begin- en eindpunt liggen niet op dezelfde plaats dus ik besluit mijn fiets bij het eindpunt te laten om vervolgens met de bus naar het beginpunt te gaan. Garantie op een kaartje heb ik niet, word mij verteld,maar ik gok het erop(reserveren is raadzaam).
De wandelroute die door een kloof langs de rotswand loopt werd ooit aangelegd om bouwmateriaal te vervoeren tussen twee watervallen.
Met een groepje ,dat zonder reserveren toch een kaartje heeft kunnen bemachtigen,word ik toegelaten tot het begin van het wandelpad.
Een van de aanwezigen wordt gebeten door een slang die uit het gras opduikt.Het hele groepje gaat met de ongelukkige terug naar het begin waardoor ik de caminito voor mij alleen heb.
Op de foto’s op internet ziet de caminito er spectaculairder uit dan dat hij in werkelijkheid is,maar het is zeker wel de moeite waard.
Eenmaal terug bij mijn fiets rest mij nog de klim van 7 kilometer naar de camping waar ik mij een half uur mentaal op voorbereid.
Op de camping tref ik een oude bekende.Het is Leo die ik ook al in Cuenca had getroffen.
S avonds gaan we samen uit eten bij een restaurant met een werkelijk schitterend uitzicht.Omdat er iets fout gaat met de bestelling sleept Leo er bij het afrekenen,op een vermakelijke manier, nog twee caballeros uit.Een drankje wat ik heb leren drinken met Frank en Jacqueline.Terug op de camping neem ik nog een caballero zodat een goede nachtrust verzekerd is.